کد مطلب:188820 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:165
رابطه ی امام شناسی و خداشناسی
اظهار این عقیده كه پیامبر (ص) و امامان معصوم (ع) راه معرفت و عبادت خدایند سخنی گزاف و مبالغه آمیز نیست و با عقیده ی توحیدی منافات ندارد؛ زیرا خداوند خود خواسته است كه انبیا پیام او را به خلق برسانند، و خود خواسته است تا اوصیای پیامبر، به هدایت و رهبری خلق بپردازند و آنان را به آیات الهی
[ صفحه 259]
توجه دهند و قرآن را به ایشان تعلیم داده، قوانین شریعت را بر ایشان تشریح كنند.
خداوند همچنان كه بادها را وسیله ی حركت ابرها، و ابرها را وسیله ی ریزش باران و باران را وسیله ی رویش گیاهان و جوشش چشمه ها و سیراب گشتن تشنگان قرار داده است، انبیا و اوصیای معصوم را مایه ی هدایت و تكامل انسان ها و واسطه ی میان خویش و بندگان قرار داده است. و همچنان كه عوامل طبیعی، واسطه ی فیض و رحمت الهی بر خلقند؛ رهبران الهی (پیامبر و اوصیای او) نیز واسطه ی هدایت مردم و رسیدن فیض عظیم الهی به انسان هایند.
امام صادق (ع) به این حقیقت تصریح كرده و فرموده است:
خداوند امتناع دارد از این كه امور جهان از طریقی، جز طریق عوامل و اسباب جریان یابد. از این رو برای هر چیزی، سبب خاصی قرار داده است و برای هر سببی، شرحی تعیین كرده و برای هر شرح، علمی مقرر داشته و برای هر علم، راهی روشنگر معین نموده است. خدا را كسی خواهد شناخت كه این راه روشنگر را بشناسد و به خدا ره نخواهد برد، كسی كه به راه صحیح شناخت ره نبرد. این راه گویا و روشنگر، رسول اكرم (ص) و ما امامان معصوم هستیم. [1] .
امام باقر (ع) در ترسیم این واقعیت فرموده است:
كسی كه رهبر الهی نداشته باشد، مانند گوسفندی است كه از گله و شبان خود جدا گشته و تمام روز را به حیرت و سرگردانی از این سو به آن سو رود. چون شب فرا رسد، گله را با شبان مشاهده كند و به آن ها ملحق شود و تا صبح در خوابگاه آن ها بیارمد، اما همین كه صبح گردید، از آن شبان و گله نیز احساس غربت و ناآشنایی كرده و جدا شود و باز سرگردان بماند، هر شبانی كه او را ببیند، او را به جمع خود خواند، ولی او بیمناك و ترسان از هر شبان بگریزد تا به دام گرگ گرفتار شود.
به خدا سوگند! كسی كه از امت اسلام، بدون رهبری آشكار و عادل به سر برد گمگشته و گمراه است و اگر بر این حال بمیرد، بر كفر و نفاق مرده است. (و اما مراد
[ صفحه 260]
از امام، امام عادل الهی است و نه هر پیشوایی) همانا پیشوایان جور و پیروان ایشان، از دین خدا بر كنارند، خود گمراهند و مردم را نیز گمراه كنند!... [2] .
[ صفحه 259]
توجه دهند و قرآن را به ایشان تعلیم داده، قوانین شریعت را بر ایشان تشریح كنند.
خداوند همچنان كه بادها را وسیله ی حركت ابرها، و ابرها را وسیله ی ریزش باران و باران را وسیله ی رویش گیاهان و جوشش چشمه ها و سیراب گشتن تشنگان قرار داده است، انبیا و اوصیای معصوم را مایه ی هدایت و تكامل انسان ها و واسطه ی میان خویش و بندگان قرار داده است. و همچنان كه عوامل طبیعی، واسطه ی فیض و رحمت الهی بر خلقند؛ رهبران الهی (پیامبر و اوصیای او) نیز واسطه ی هدایت مردم و رسیدن فیض عظیم الهی به انسان هایند.
امام صادق (ع) به این حقیقت تصریح كرده و فرموده است:
خداوند امتناع دارد از این كه امور جهان از طریقی، جز طریق عوامل و اسباب جریان یابد. از این رو برای هر چیزی، سبب خاصی قرار داده است و برای هر سببی، شرحی تعیین كرده و برای هر شرح، علمی مقرر داشته و برای هر علم، راهی روشنگر معین نموده است. خدا را كسی خواهد شناخت كه این راه روشنگر را بشناسد و به خدا ره نخواهد برد، كسی كه به راه صحیح شناخت ره نبرد. این راه گویا و روشنگر، رسول اكرم (ص) و ما امامان معصوم هستیم. [1] .
امام باقر (ع) در ترسیم این واقعیت فرموده است:
كسی كه رهبر الهی نداشته باشد، مانند گوسفندی است كه از گله و شبان خود جدا گشته و تمام روز را به حیرت و سرگردانی از این سو به آن سو رود. چون شب فرا رسد، گله را با شبان مشاهده كند و به آن ها ملحق شود و تا صبح در خوابگاه آن ها بیارمد، اما همین كه صبح گردید، از آن شبان و گله نیز احساس غربت و ناآشنایی كرده و جدا شود و باز سرگردان بماند، هر شبانی كه او را ببیند، او را به جمع خود خواند، ولی او بیمناك و ترسان از هر شبان بگریزد تا به دام گرگ گرفتار شود.
به خدا سوگند! كسی كه از امت اسلام، بدون رهبری آشكار و عادل به سر برد گمگشته و گمراه است و اگر بر این حال بمیرد، بر كفر و نفاق مرده است. (و اما مراد
[ صفحه 260]
از امام، امام عادل الهی است و نه هر پیشوایی) همانا پیشوایان جور و پیروان ایشان، از دین خدا بر كنارند، خود گمراهند و مردم را نیز گمراه كنند!... [2] .
[1] عن ابي عبدالله (ع) انه قال: ابي الله ان يجري الاشياء الا باسباب؛ فجعل لكل شي ء سببا، و جعل لكل سبب شرحا، جعل لكل شرح علما، و جعل لكل علم بابا ناطقا، عرفه من عرفه و جهله من جهله، ذاك رسول الله (ص) و نحن. اصول كافي، ج 1، كتاب الحجة، باب معرفة الامام، حديث 7.
[2] كل من دان الله عزوجل... و لا امام له من الله... مثله كمثل شاة ضلت عن راعيها و قطيعها فهجمت ذاهبة و جائية يومها؛ فلما جنها الليل بصرت بقطيع غنم مع راعيها فحنت اليها و اغترت بها... والله يا محمد! من اصبح من هذه الامة لا امام له من الله عزوجل ظاهر عادل اصبح ضالا تائها... اصول كافي ج 1، كتاب الحجة، باب معرفة الامام، حديث 9.